Ο Χάρης μας δεν είναι πια εδώ

Πάει λίγος καιρός που σε είδα μέσα στο μετρό να μου γνέφεις, χωρίς να καταλάβω αρχικά ποιος ήσουν. Που να καταλάβω… είχαμε χρόνια να συναντηθούμε, μα το καπελάκι σου με μπέρδεψε. Μου μίλησες δύο και τρεις φορές για να μπω στο νόημα να πάρω… μπρος.

Μετά αντιλήφθηκα ό,τι περισσότερο δε σε γνώρισα επειδή είδα έναν άνθρωπο πολύ καταβεβλημένο, που κυνηγάει να ζήσει, να παλέψει με το θεριό. Ο Χάρης δεν ήταν ο ίδιος. Όταν κάποιον έχεις να τον αντικρίσεις αρκετό καιρό το νιώθεις πιο έντονα, ειδικά όταν έχει μεσολαβήσει κάτι τόσο σοβαρό που έχει επηρεάσει τον οργανισμό τόσο σφοδρά. Παρά τη σοβαρότητα της κατάστασης πάντως έδειχνε να έχει κουράγιο, να έχει δύναμη. Τουλάχιστον έτσι έδειχνε. Μέσα του κανείς δε γνωρίζουμε τι έχει. Την επόμενη ήπιαμε ένα καφεδάκο και αναπολούσαμε τα παλιά, κουτσομπολέψαμε, ανοιχτήκαμε ο ένας στον άλλον.

Φαίνεται ότι ήταν γραφτό να τον χαιρετήσω. Διότι το να δεις κάποιον στην Αθήνα από την πόλη που κατάγεσαι δεν είναι δύσκολο. Συμβαίνει. Το να δεις όμως ανθρώπους οι οποίοι έπαιξαν  σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της δουλειάς σου δεν συμβαίνει κάθε ημέρα.
Πόσες φορές άκουγα από τα στόματα των υπεύθυνων «στο ντέρμπι ο Φλάμπουρας».

Ο Χάρης είχε σημαδέψει το τοπικό ποδόσφαιρο για πολλά χρόνια, όντας μια από τις πιο αναγνωρισμένες φυσιογνωμίες. Φυσικά είχε συμπάθειες και αντιπάθειες (ποιος δεν έχει;). Είχε όμως μια μοναδική ικανότητα να τραβάει τα βλέμματα και να ισορροπεί τους αγώνες. Ήταν διαιτητής κρίσιμων παιχνιδιών που … μύριζαν μπαρούτι με τρομερή αντίληψη.

Δε θα ξεχάσω ποτέ πόση βοήθεια μου έδωσε απλόχερα στα πρώτα μου βήματα στη δημοσιογραφία, όντας μια «κινητή εγκυκλοπαίδεια» στα τοπικά γήπεδα. Κάτι που έλεγα από τότε, το είχα πει του ίδιου, αλλά θα θα το λέω πάντα. Πολύ απλά διότι αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει διότι έγινε και δεν… ματαγίνεται. Μου μένει μια πικρία -πέρα από τη βαθιά στενοχώρια- γράφοντας τις γραμμές αυτές, επειδή το τέλος του στο χώρο της διαιτησίας δεν ήταν αυτό που του άρμοζε και αυτό που του άξιζε, βάσει της προσφοράς του, βάσει του ταλέντο του και βάσει αυτών που είχε δώσει. Και πάντα λέω πως ο φόρος τιμής στους ανθρώπους πρέπει να αποδίδεται εν ζωή και όχι μετά θάνατον. Μετά τι να το κάνεις… έφυγε ο άνθρωπος… Όσο ζει είναι το θέμα τι γίνεται, πόσοι του δείχνουν εκτίμηση και με τι τρόπο. Μετά… χαιρετίσματα.

Τον ίδιο δεν τον πείραζε πάντως αυτό. Δε… σκοτιζόταν. Τον ένοιαζε να περνάει καλά και η διαιτησία ήταν ένα κεφάλαιο το οποίο είχε αφήσει σε μια παρελθοντική σελίδα. Μέχρι που ξημέρωσε το… λαχείο. Η ζωή του σταδιακά επηρεάστηκε σε σημαντικό βαθμό. Αλλά πάντα με αυτοπεποίθηση και κουράγιο έδειχνε αγέρωχος. Τουλάχιστον , αυτό έδειχνε. 

Αυθεντικέ μου Χάρη, σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά για τη βοήθεια που μου έδωσες, για όσα μου εμπιστεύτηκες, για τις στιγμές που περάσαμε στο τοπικό ποδόσφαιρο. Θα μου λείψεις πολύ, παρότι είχαμε χρόνια να τα πούμε πριν την πρόσφατη συνάντησή μας.

Εις το επανιδείν …  

Κ. Μ.